Νιώθουμε άγχος. Κυρίως νιώθουμε άγχος για το αν θα νιώσουμε άγχος. Σχεδιάζουμε τη μέρα μας ώστε να αποφύγουμε πράγματα και καταστάσεις που ίσως μας δημιουργήσουν άγχος. Όταν νιώσουμε ότι αρχίζει και ξυπνάει το άγχος φεύγουμε από την κατάσταση που το προκαλεί. Κάνουμε ο,τι μπορούμε για να νιώσουμε ασφάλεια και έπειτα βρίσκουμε τεχνικές αποφυγής ώστε να απομακρυνθούμε από το συναίσθημα ότι κάτι κακό θα συμβεί.
Όλες αυτές οι λειτουργίες γίνονται με γνώμονα να ξεφορτωθούμε το άγχος. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν ξεφορτώνεσαι το άγχος. Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς άγχος; Πώς θα ήταν ο κόσμος αυτός; Για παράδειγμα, δεν θα πηγαίναμε στη δουλειά μας το πρωί, δεν θα είχαμε επιχειρήσεις, καριέρα, διότι θα σκεφτόμασταν ότι το διάβασμα για να κερδίσουμε την εξειδίκευση δεν είναι κάτι άξιο λόγου, ώστε να ακολουθήσουμε κάποια ακαδημαϊκή καριέρα.
Δεν θα κάναμε σχέσεις, διότι το να ετοιμαστούμε για να πάμε στο πρώτο μας ραντεβού θα ήταν κάτι ασήμαντο. Γιατί το άγχος ξυπνάει για να μας πει ότι κάτι είναι σημαντικό για εμάς.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι το άγχος είναι σημαντικό. Έχει όμως απαίσια αίσθηση! Όταν βιώνουμε υψηλά επίπεδα άγχους για μεγάλο διάστημα, σιγά – σιγά αρχίζει να κατακλύζει τη ζωή μας και να την κυριαρχεί. Αφού, λοιπόν, δεν μπορούμε να το ξεφορτωθούμε, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο το βλέπουμε.
Το άγχος δεν είναι αρρώστια. Είναι ένα συναίσθημα. Και κάθε συναίσθημα είναι σημαντικό. Έχει έναν σκοπό και είναι φυσικό κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης και εμπειρίας. Αν δεν το νιώθαμε, τότε θα ήμασταν κατά ένα συναίσθημα πιο ελλειπείς. Και αυτό θα ήταν όντως μία διαταραχή.
Το άγχος, λοιπόν, δεν είναι αρρώστια. Είναι ένα μήνυμα. Τι έρχεται να μας πει; Κάτι χρειάζεται την προσοχή μας; Σε κάποια κατάσταση χρειάζεται να πάρουμε τα πράγματα βήμα-βήμα;
Σε κάθε περίπτωση, αφού δεν μπορούμε να το ξεφορτωθούμε, ας ακούσουμε τι έχει να μας πει.