Ιδέες που κυκλοφορούν στα δημοφιλή μέσα ευρείας κατανάλωσης φαίνεται να προσπαθούν να περάσουν μια αντίληψη ότι τα «αρνητικά» συναισθήματα είναι τοξικά και προκαλούν ψυχικές ασθένειες. Ο φόβος μας κρατάει ακινητοποιημένους και μίζερους σε μια άβολη κατάσταση. Όταν αντιλαμβανόμαστε άλλους ανθρώπους με τα μισά προσόντα να καταφέρνουν τα διπλάσια από εμάς, τότε ο φόβος αυτός γίνεται εχθρός μας. Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτό το συναίσθημα που μας έχει καταστρέψει τη ζωή. Ο θυμός μας φέρνει αργά ή γρήγορα σε σύγκρουση όπου θα χάσουμε το «δίκιο» μας και θα είμαστε οι «κακοί» της ιστορίας. Ο θυμός λοιπόν είναι ένας κακός σύμβουλος που απειλεί να μας καταπιεί και να πάρει τα ηνία οδηγώντας μας στο γκρεμό. Ο πόνος που θα βιώσουμε μέσα από όλες αυτές τις συνθήκες είναι ένα επιπλέον βάρος που πρέπει να επωμιστούμε για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας. Αν θα θέλαμε να μοιραστούμε αυτό το βάρος που μας μαστίζει θα πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε τις ενοχές που μας ψιθυρίζουν ότι ο πόνος μας είναι ασήμαντος μπροστά σε αυτά που περνούν άλλοι άνθρωποι, λιγότερο «τυχεροί» από εμάς.
Είναι εύκολο να ασπαστείς αυτή την «αλήθεια», γιατί μέσα από όσα περνάμε μέσα στη μέρα μας είναι ανθρώπινο να θέλουμε όση φροντίδα μπορούμε να εισπράξουμε. Ακόμα και αν αυτή προέρχεται από έναν αρθρογράφο που μας χαϊδεύει τα αυτιά και τα μάτια για να απαλύνει τη μοναξιά του μαρτυρίου μας. Όταν το βάρος αυτό γίνεται δυσβάσταχτο, τότε μια τέτοια βοήθεια από όπου και να προέρχεται, είναι καταλυτική για την ανακούφισή μας. Και αυτή η ανακούφιση είναι απαραίτητη όταν πλησιάζουμε απειλητικά τα όριά μας. Και αν ξεπεράσουμε αυτά τα όρια ξέρουμε ότι κάτι κακό θα μας συμβεί. Ή μήπως όχι;
Μια κατάσταση κρίσης χαρακτηρίζεται από την ένταση που βιώνουμε μέχρι να καταφέρουμε να βρούμε τη λύση. Η λύση αυτή θα μας ανοίξει την πόρτα για να βγούμε από αυτό το μέρος που δεν αντέχουμε.
Οι γονείς μας οδηγούν και μας αφήνουν σε ένα περίεργο μέρος μια μέρα. Μας έχουν εφοπλίσει με συμβουλές από τις δικές τους εμπειρίες και κάποια πολύτιμα αντικείμενα που μπορούν να μας κάνουν το ταξίδι μας ευκολότερο. Αποστολή μας είναι να βγούμε από εκεί μέσα. Αφότου φύγουν οι γονείς μας θα δούμε πολλούς άλλους ανθρώπους να περνούν από εκεί μέσα. Άλλους που έρχονται να μας βοηθήσουν, να μας κάνουν παρέα, να μοιραστούν τη μοναξιά μας. Δεν ξέρουμε τι θέλουν όλοι αυτοί. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι είμαστε όλοι εκεί μέσα για τον ίδιο λόγο. Και όλοι ψάχνουμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας.
Γιατί το μέρος αυτό είναι τόσο περίεργο που δεν να ξέρουμε τι υπάρχει γύρω μας. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι κάποια πράγματα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να βγούμε από αυτή την κατάσταση, κάποια άλλα όμως μπορούν να μας κάνουν κακό. Το μόνο που μας καθοδηγεί είναι τα συναισθήματά μας και όση γνώση έχουμε κληρονομήσει ή κατακτήσει. Τα συναισθήματα μας επιτάσσουν να βγούμε έξω όσο ο χρόνος περνάει. Μια σημαντική βοήθεια που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να βγούμε λίγο και να πάρουμε αέρα πριν αρχίσουμε να ασφυκτιούμε είναι μια υποστήριξη ή μια νοητή φυγή. Αλλά ξέρουμε ότι θα πρέπει να επιστρέψουμε εκεί μέσα. Και ξανά πάλι από την αρχή.
Όσο περισσότερο χρόνο περάσουμε εκεί μέσα θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε για τη φύση του μέρους. Είναι ένα δωμάτιο; Είναι κλειστό; Είναι αχανές; Που οδηγεί η έξοδος άραγε; Σε ένα άλλο χειρότερο μέρος; Μήπως στην αγκαλιά της μητέρας μας; Μήπως σε κάτι καινούργιο και συναρπαστικό; Ή σε κάτι καινούργιο και τρομακτικό; Πολλοί ψάχνουν την έξοδο, κάποιοι άλλοι αναθεωρούν την αποστολή τους. Μερικοί αρχίζουν σιγά σιγά να τη ξεχνούν.