Πότε ο πόνος γίνεται απόλαυση. Το δάκρυ γίνεται ευτυχία. Ενίοτε η θλίψη μας ενώνει και η αγάπη μας χωρίζει. Ο κόσμος των συναισθημάτων δεν ακολουθεί τους κανόνες της λογικής. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Πραγματικά, κάθε συναίσθημα κρύβει νόημα μέσα του. Έχει κάτι να μας πει και κάτι να μας διδάξει. Αλλά δεν μιλάει την ίδια γλώσσα με αυτή που χρησιμοποιούμε όταν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ταλαντευόμαστε από άκρο σε άκρο. Από το άσπρο στο μαύρο. Είναι όμορφο που το ένα αντίθετο περιγράφει το άλλο με την απουσία του. Είναι άσχημο όταν βρισκόμαστε σε συναισθηματικό αναβρασμό που μας έχει προκαλέσει αυτή η συναισθηματική σύγχυση. Σύγχυση αρνητικών και θετικών συναισθημάτων, με την ίδια ένταση. Η ερμηνεία τότε φαίνεται αδύνατη, όμως κάπως έχει συμβεί ήδη χωρίς την επίγνωσή μας.
Ο κίνδυνος που θα νιώσουμε θα μας κάνει να προφυλαχτούμε πριν να είναι πολύ αργά. Ακόμα και αν αυτός που ποθούμε είναι αυτός που μας τρομάζει. Η δύναμη που ασκεί πάνω μας είναι επικίνδυνη και μπορεί να μας κάνει κακό. Η ερμηνεία βρίσκεται πάντα εκεί, η λογική όχι. Πολλές φορές η λογική είναι απλά ο φόβος μασκαρεμένος σε σοφία. Είναι σχεδόν αδύνατο να ξέρουμε. Μόνο όταν προσπαθήσουμε πολλές φορές και η εξήγηση που δίνουμε δεν συνάδει με αυτό που τελικά νιώθουμε, τότε μάλλον κάνουμε κάτι λάθος. Ο πόνος δεν παύει να μας καταστρέφει και η αγάπη να μας θρέφει. Ανεξάρτητα με το πως θα τα βαφτίσουμε, τα συναισθήματα έχουν τη δική τους αλήθεια που προσπαθούν να μας επικοινωνήσουν. Εμείς δεν έχουμε παρά να τα ακούσουμε και να τα σεβαστούμε.
