Και βέβαια να κάνεις, να κάνουμε, να κάνουνε! Όχι γιατί είμαστε τρελοί, όχι γιατί είμαστε άρρωστοι, όχι γιατί είμαστε αποτυχημένοι, όχι γιατί έχουμε πρόβλημα, όχι γιατί δεν τα καταφέραμε, όχι γιατί δεν ξέρουμε τον εαυτό μας, όχι γιατί δεν μπορούμε μόνοι μας, αλλά γιατί είμαστε άνθρωποι. Ως άνθρωποι λοιπόν έχουμε ανάγκες, περιορισμούς, έχουμε τυφλά σημεία, είμαστε γεμάτοι με “ταμπέλες” που μας έβαλαν άλλοι, φορούμε ρούχα που μας στενεύουν αλλά μετά από τόσα χρόνια δεν το καταλαβαίνουμε πλέον, κουβαλούμε πανοπλίες που κάποτε μας βοήθησαν να επιβιώσουμε αλλά πλέον είναι βαρίδια, έχουμε γύρω μας βουνά που πρέπει να ανέβουμε αλλά τρομάζουμε και μόνο που τα κοιτάζουμε, προσπαθούμε να δούμε μπροστά αλλά νιώθουμε πως βρισκόμαστε μόνιμα μέσα σε μία ομίχλη, κοιτάζουμε τον καθρέφτη και βλέπουμε κάποιον/κάποια άλλη, έχουμε ένα βάρος στο στήθος, στο στομάχι που δεν φεύγει, αν και είμαστε μέσα σε κόσμο νιώθουμε μόνοι, όση γεμάτη ζωή και αν έχουμε υπάρχει ένα κενό μέσα μας που δεν γεμίζει, νιώθουμε πως ο χρόνος σταμάτησε όταν εκείνος/εκείνη/εκείνο χάθηκε και δεν υπάρχει πλέον νόημα.
Ως άνθρωποι χρειαζόμαστε προστασία, κατανόηση, αποδοχή, να ακουστούμε, να μας δώσουν σημασία και προσοχή, να νιώσουμε αποδεκτοί, να νιώσουμε αληθινοί, ειλικρινείς, ελεύθεροι να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς ντροπή, να συνδεθούμε με τους άλλους χωρίς προϋποθέσεις και περιορισμούς, να βρούμε το δικό μας νόημα στην ζωή, τους δικούς μας στόχους, τις δικές μας αρχές, τους δικούς μας τρόπους να ζούμε, χρειαζόμαστε κάποιες φορές μία πατερίτσα για λίγο καιρό μέχρι να πατήσουμε ξανά στα πόδια μας, έναν φάρο να μας βοηθήσει να προσανατολιστούμε, ένα φακό και ένα χέρι να μας κρατά στα σκοτάδια μας, έναν συνοδοιπόρο, μία συντροφιά στο ταξίδι μας.
Όλα αυτά δεν είναι ανεπάρκειες, αδυναμίες, αρρώστιες ή αποτυχίες. Είναι μέρος της πορείας της ζωής μας, είναι διαστάσεις της ύπαρξης μας, είναι η φύση μας.